Zajęcie wynagrodzenia to procedura ściągania należności zasądzonej wyrokiem sądowym poprzez żądanie od pracodawcy dłużnika, by ten pobrał pieniądze z jego wypłaty. Co ważnie, zajęciu podlega tylko część wynagrodzenia. W niektórych przypadkach, jeśli dłużnik nie zarabia wystarczająco dużo, może się zdarzyć, że w ogóle nie będzie to możliwe. 

Pracodawca może zając nie więcej niż 15% dochodu brutto (przed opodatkowaniem i odliczeniami). Po takim potrąceniu dłużnikowi musi zostać co najmniej 45-krotność stanowej płacy minimalnej za tydzień. Stanowa płaca minimalna wynosi 12 dolarów za godzinę, więc potrącenie nie jest możliwe w przypadku osób, które zarabiają mniej niż 540 dolarów.

Oto jak możesz dowiedzieć się, ile pracodawca może zabrać z wypłaty dłużnika:

1. Pomnóż tygodniową pensję brutto dłużnika przez 0,15 i zapisz tę liczbę, a następnie
2. Odejmij 540 od tygodniowej pensji netto (na rękę) i zapisz tę liczbę.

Niższa z tych dwóch liczb określa, jaką kwotę możesz odebrać dłużnikowi na tydzień. Jeśli jest ona równa jest zeru, nie można zająć wynagrodzenia.

Świadczenia socjalne i publiczne lub rządowe są chronione przed wierzycielami.Są to między innymi:

• renta inwalidzka;
• emerytura oraz renta rodzinna/świadczenia dla osób pozostających na utrzymaniu;
• zapomoga SSI;
• zasiłek TANF;
• świadczenia z tytułu pomocy ogólnej;
• zasiłek SNAP (bony żywnościowe);
• świadczenia z tytułu ubezpieczenia na wypadek bezrobocia; oraz
• większość świadczeń przysługujących weteranom.

Oznacza to, że nie można odebrać całości ani części tych świadczeń, aby odzyskać należność.

Świadczenia alimentacyjne na rzecz dzieci lub współmałżonka co do zasady również nie podlegają zajęciu.

Aby uzyskać nakaz zajęcia wynagrodzenia, należy najpierw wystąpić do pracodawcy dłużnika z Wnioskiem o ujawnienie stanu majątkowego danej osoby. Skorzystaj z programu służącego do ściągania zasądzonej kwoty od pracodawcy dłużnika, aby przygotować potrzebne formularze.