Ustawa o podejmowaniu decyzji medycznych w zastępstwie (Health Care Surrogate Act)

Co to jest?

Health Care Surrogate Act jest ustawą stanu Illinois. Umożliwia następującym osobom podejmowanie decyzji dotyczących leczenia dla pacjentów, którzy nie mogą komunikować decyzji medycznych samemu:

• Określeni członkowie rodziny,
• Bliscy przyjaciele lub
• Opiekunowie.

Również osoby, które nie mają:

• Pełnomocnictwa w zakresie opieki zdrowotnej,
• Oświadczenia o testamencie, albo
• Innych dyspozycji pacjenta.

Co ma na celu?

Ustawa Health Care Surrogate Act zapewnia legalny sposób upoważniania niektórych osób do podejmowania decyzji dotyczących leczenia pacjentów, którzy nie mają zdolności do podejmowania decyzji samodzielnie. Eliminuje konieczność pójścia do sądu i uzyskania nakazu sądowego.

Kto może z tego skorzystać?

• Osoby nieuleczalnie chore, które nie są w stanie podejmować decyzji dotyczących leczenia, lub
• Ich rodzina, przyjaciele i opiekunowie.

Osoby podejmujące decyzje w zastępstwie

Ogólne informacje o ustawie Health Care Surrogate Act

Ustawa Health Care Surrogate Act ma zastosowanie, gdy dana osoba nie może podejmować decyzji dotyczących opieki zdrowotnej samodzielnie. Ta osoba nie ma również: 

• Pełnomocnictwa w zakresie opieki zdrowotnej,
• Oświadczenia o testamencie,
• Oświadczenia o preferencji dot. leczenia zdrowia psychicznego upoważniającego innych do podejmowania tych decyzji lub
• Jeśli jedno z nich istnieje, ale nie dotyczy stanu pacjenta lub z jakiegoś powodu jest nieważne.

W takich przypadkach Ustawa ta pozwala innym osobom podejmować decyzje dotyczące leczenia pacjenta. Obejmuje to decyzje o niekorzystaniu z systemów podtrzymywania życia.

Kiedy osoba podejmująca decyzje w zastępstwie może podejmować decyzje dotyczące leczenia

Osoba podejmująca decyzje w zastępstwie może zdecydować o rezygnacji z korzystania z systemów podtrzymywania życia, jeśli pacjent jest w stanie do tego kwalifikującym. Może ona podejmować inne decyzje dotyczące leczenia, jeśli sam pacjent nie ma „zdolności decyzyjnej”.

Kiedy osoba podejmująca decyzje w zastępstwie może podjąć decyzję o rezygnacji z korzystania z systemów podtrzymywania życia

Ustawa zezwala osobie podejmującej decyzje w zastępstwie na rezygnację z korzystania z systemów podtrzymywania życia, jeśli spełnione są trzy warunki:

• Pacjent nie może posiadać pełnomocnictwa w zakresie opieki zdrowotnej, oświadczenia o testamencie ani oświadczenia o preferencjach w zakresie leczenia zdrowia psychicznego upoważniających inne osoby do podejmowania takich decyzji. Jeśli jedno z nich istnieje, nie dotyczy to stanu pacjenta lub z jakiegoś powodu jest nieważne.
• Pacjent nie może mieć „zdolności decyzyjnej”.
• Pacjent musi być w „stanie kwalifikującym”.

Stan kwalifikujący

Termin „stan kwalifikujący” oznacza, że ​​pacjent:

• jest śmiertelnie chory,
• jest w permanentnym stanie utraty świadomości lub
• Cierpi na nieuleczalną lub nieodwracalną chorobę:
  • Wobec której nie ma rozsądnej perspektywy wyleczenia lub wyzdrowienia,
  • Która ostatecznie spowoduje śmierć pacjenta, nawet jeśli korzystanie z systemów podtrzymywania życia zostanie rozpoczęte lub będzie kontynuowane,
  • Która powoduje u pacjenta silny ból lub nieludzkie obciążenie i
  • W przypadku której rozpoczęcie lub kontynuowanie korzystania z systemów podtrzymywania życia zapewnia jedynie minimalne korzyści medyczne.

Zdolność decyzyjna

„Zdolność decyzyjna” oznacza zdolność zrozumienia konsekwencji decyzji dotyczącej leczenia i rezygnacji z korzystania z systemów podtrzymywania życia. Obejmuje również możliwość podejmowania decyzji i komunikowania ich. Jest to określane przez lekarza prowadzącego.

Procedura na podstawie ustawy Health Care Surrogate Act

Lekarz może ustalić, że decyzja musi zostać podjęta w imieniu pacjenta, który nie ma zdolności decyzyjnej. Lekarz ma obowiązek spróbować ustalić, czy pacjent ma obowiązujący plan postępowania.

Jeśli nie ma planu. Albo plan jest nieważny lub nie ma zastosowania. Następnie lekarz musi spróbować ustalić, czy pacjent ma kogoś, kto może [no-lexicon] służyć[/no-lexicon] jako osoba podejmująca decyzje w zastępstwie.

Do podejmowania decyzji upoważnione są tylko te osoby, które mają pełnić rolę osoby podejmującej decyzje w zastępstwie. Lekarz jest prawnie upoważniony do przestrzegania decyzji osoby podejmującej decyzje w zastępstwie.

Od osób podejmujących decyzje w zastępstwie wymaga się, aby próbowały zrobić to, co pacjent chciałby zrobić. Powinny one wziąć pod uwagę osobiste, religijne, moralne przekonania i wartości etyczne pacjenta. Osoba podejmująca decyzje w zastępstwie może nie znać tych przekonań i wartości. Jeśli tak, osoba podejmująca decyzje w zastępstwie powinna podjąć decyzję w oparciu o najlepszy interes pacjenta.

Wybór osoby podejmującej decyzje w zastępstwie

Poniższa kolejność określa, kto będzie pełnił funkcję osoby podejmującej decyzje w zastępstwie:

1. Prawnie wyznaczony „opiekun pacjenta”,
2. Współmałżonek pacjenta,
3. Dorosłe dzieci pacjenta,
4. Rodzice pacjenta,
5. Dorosłe rodzeństwo pacjenta,
6. Wnuki pacjenta,
7. Bliski przyjaciel pacjenta,
8. Prawnie wyznaczony przez pacjenta „opiekun majątku” lub 
9. Tymczasowy opiekun pacjenta, jeśli został on wyznaczony na mocy ustawy o sądzie dla nieletnich.

Jeśli na tym poziomie priorytetu jest więcej niż jedna osoba, muszą one spróbować osiągnąć porozumienie. Czasami nie da się osiągnąć porozumienia. Lekarz uszanuje decyzję podjętą przez większość osób podejmujących decyzje w zastępstwie (lub rodzica z prawami do opieki). Jednak mniejszość (lub rodzic bez praw do opieki) może wszcząć postępowanie ws. praw do opieki w celu rozwiązania problemu. Osoba o innym priorytecie, która nie zgadza się z podjętą decyzją, może również wnieść sprawę o opiekę do sądu.

Czasami nie można znaleźć nikogo, kto mógłby służyć jako osoba podejmująca decyzje w zastępstwie. Wówczas decyzję o rezygnacji z systemów podtrzymywania życia może podjąć tylko opiekun wyznaczony przez sąd.